dag 5 6 en 7 overstromingen, Addo, bungee jumpen

  Met een strakblauwe lucht en 25°C vertrokken we maandag uit East London. We wisten al dat de N2 was afgesloten omdat er een gat in het wegdek was geslagen door de enorme hoeveelheid regen die hier afgelopen weekend is gevallen. En dus reden we via de secundaire kustroute naar Port Elizabeth. Het weer was hier afgelopen weekend zeer on-afrikaans... De lente is hier net begonnen en er is in 12 uur tijd meer dan 140 ml. regen gevallen. In combinatie met een enorme storm is er hier erg veel schade en door vloedgolven zijn er 11 doden en worden nog 3 personen vermist. Zelf merken we er weinig van, behalve veel takken op de weg, gaten in de weg die je niet ziet doordat er water in staat (waardoor je dus met behoorlijke snelheid door het gat rijdt), bomen op de weg die met wortel en al uit de berghellingen langs de weg zijn gespoeld en een hele ruige Indische Oceaan, met hoge golven. We hebben mensen gesproken, die vertelden dat dergelijk weer in 50 jaar niet is voorgekomen in Zuid-Afrika. Zal je net zien, dat wij dit meemaken! Vlak na vertrek uit EL begon het onderweg weer te regenen. In Port Alfred hebben we met de groep even koffie gedronken en daarna ging ieder op eigen gelegenheid weer de weg op. Wij zijn in PA nog even een supermarkt ingegaan en toen ook doorgereden richting Port Elizabeth. Op een gegeven moment reden we vlak bij Kariega op een afzetting door de politie aan. Toen we vroegen wat er aan de hand was, riep de man: "Quick, quick, the bridge might collapse every moment". Met een stoot gas zijn we toen de brug over geraced. Na ons werd er nog 1 auto doorgelaten en toen werd ook deze weg afgesloten! Later bleek, dat 3 auto's van onze groep hier voor de brug zijn gestrand. Zij hebben 80 kilometer om moeten rijden, dwars door een game-reserve, om uiteindelijk PE te bereiken. Schade onderweg aan de 5 auto's: 1 lekke band, 1 buts in de voorruit (bij ons) en 1 uitlaat kapot door de klappen van de gaten in de weg en 3 hele vieze auto's. Hertz is vast niet blij met ons! Tegen de avond kwamen we aan in Port Elizabeth, waar we ingecheckt hebben in Ingleton's Lodge. Daarna hebben we een stukje verderop in de straat heerlijk gegeten en zijn we in het hotel nog in de bar beland. Daar had ik ook het verslag van vandaag getypt, maar doordat ik per ongeluk een verkeerde toets indrukte is het helaas verwijderd... Ik had toen geen zin meer om het opnieuw te tikken en gisteravond is het er niet meer van gekomen... Gisteren hebben we een bijzondere dag gehad. We zijn redelijk op tijd vertrokken naar het Addo Elephant Game Park. Dit is een heel groot game-reserve (= wildpark) waar we met eigen auto doorheen konden rijden. De "big five" zit hier, dus we waren alert op alles wat bewoog in de soms dichtbegroeide struiken. Bij binnenkomst kregen we een plattegrond en een lijst waarop we konden afvinken welke dieren we gezien hebben. Een kleine opsomming: wrattenzwijnen, olifanten, buffels, jakhals, mestkevers (hele grote, die hun eieren alleen in olifantenpoep leggen), bushboks, springbokken, rode hartebeesten, kudu's en jawel, de leeuwen! Een game-reserve is een omheind park, maar deze was wel zo groot als de provincie Limburg. Je hebt dus helemaal niet het idee, dat je in een omheind park rijdt en de dieren leven er ook hun volledige leven in het wild, compleet met de jacht op andere dieren. Dit was wel heel bijzonder. Op een gegeven moment stond er op een meter of 4 van onze auto een olifant takken van een boom te eten. We stopten om te kijken en foto's te maken. Maar hij draaide zijn kop om, zodat we niet zo'n goed zicht meer hadden. Heel voorzichtig hebben we de auto een paar meter achteruit gereden en konden we zien hoe de olifant de takken van de boom ritste en op at. Maar de olifant besloot, dat het mooi geweest was en begon in onze richting te lopen. We zijn stil blijven staan, ook omdat we eigenlijk niet goed wisten wat te doen in zo'n situatie. Het enorme beest vond het blijkbaar niet erg want hij liep strak langs onze auto en raakte op een haar na de buitenspiegel! Omdat er vanavond weer een hockeywedstrijd op de planning stond, moesten we helaas het park al om 16.00 uur verlaten om op tijd bij de hockeyclub van Port Elizabeth te zijn. Daar hebben Bert en Bianca met de rest van het Almeerse hockeyteam tegen de plaatselijke veteranen gespeeld. Jammer, ook deze wedstrijd werd verloren met 2-1. Na de wedstrijd waren we bij de hockeyclub uitgenodigd voor een braai, dus weer speklappen, worstjes en sate. Maar het was wel lekker en het was een gezellig team, ze hadden hun best gedaan voor ons. Tijdens de speech werd Bianca verkozen tot mooiste speler van het veld, hetgeen natuurlijk niet zo raar was met al die oude mannen! De prijs, een glas bier, sloeg ze in 1 keer achterover! Geweldig, ze liet zich niet kennen daar! Daarna zijn we teruggelopen naar het hotel, waar eigenlijk iedereen moe was en geen zin meer had in een afzakkertje in de bar. Ook wij zijn op tijd gaan slapen, want vandaag was een hele bijzondere dag!!! Bianca en ik hadden om 12.00 uur een bungee jump gereserveerd! Om 08.45 uur zijn we uit Port Elizabeth weggereden, want we moesten bijna 200 kilometer rijden naar de Bloukrans Bridge. Daar kwamen we om 11.00 uur aan, waarna we even hebben staan kijken naar de groep springers voor ons. Het leek Thijs wel mee te vallen, waarna de stoere vent ook ter plekke besloot te gaan springen. Nadat we ons hadden geregistreerd, werden we gewogen en kregen we met viltstift het gewicht en het sprongnummer op de hand geschreven. Toen kregen we een harnas aan, met banden over de schouders en tussen de benen door. Ik had nog net even tijd om te plassen en  toen gingen we met de instructeur mee naar een soort kooi, die onder het wegdek van de brug hing. De zijkanten en vloer waren van gaaswerk, zodat je naast en onder je de hele kloof kon zien. We hebben geen hoogtevrees, maar toch vond ik het niet fijn om hier te lopen, wetende dat we van deze hoogte nog naar beneden zouden moeten springen! Bianca was als 2e springer aan de beurt en ze kon niet wachten tot het zover was. Heel relaxed werd ze gezekerd en werden de springbanden om de enkels vastgebonden. Eenmaal bij de rand werd de zekering losgemaakt, werd het elastiek aan de enkelbanden bevestigd en moest ze huppend naar de rand van de brug. Er werd afgeteld van 5 naar 1 en bij het commando "bungee!" moest ze springen. Bert en de rest van onze reisgroep konden in het restaurant de sprong live zien op een TV-scherm en Thijs en ik zagen Bianca naar beneden vallen op een scherm onder de brug. Na Bianca was ik aan de beurt... Ik had geen idee hoe ik zou gaan reageren, maar was wel vastbesloten om te springen. Na het "vastbindritueel" werd ook ik naar de rand van de brug begeleid, werd er afgeteld en wat volgde was een vrije val van 7 seconden, waarin mijn hele leven aan me voorbijflitste, waarin ik dacht dat ik doodging en waar ik geen enkel benul meer had van waar ik was. Ik was mijn orientatie helemaal kwijt, wist niet of ik nou de zee of de lucht zag en na 2 of 3 keer op en neer geveerd te zijn volgde een situatie van volledige stilte. Ik hoorde helemaal niets om me heen, hing daar op de kop in de lucht en vertrouwde volledig op de sterkte van het elastiek. Toen ik "spiderman" opeens achter me voelde, was ik wel opgelucht. Spiderman is een mannetje, die zich aan een staalkabel laat zakken naar de springer, en je vastklikt aan het harnas, waarna je vervolgens omhoog getakeld wordt. Ik was zelf net op tijd weer onder de brug losgegespt om te zien hoe Thijs werd gezekerd en vervolgens sprong. Grappig was, dat Thijs als een soort kikker naar beneden sprong, met kromme armen en kromme benen. Gelukkig kreeg hij aan het eind van de vrije val zijn lichaam weer recht, waardoor hij geen klap in zijn rug of knieen kreeg. Vol van de adrenalinekick moesten we weer door de gaaskooi teruglopen, waar Bert ons opwachtte met voor Thijs en Bianca een cola en voor mij een dubbele espresso. De kinderen kregen van de overige hockeyers allebei een cap omdat ze zo stoer waren geweest om de sprong te wagen. Ik kan niet anders, dan zeggen dat ik supertrots ben om Bianca en Thijs, omdat ik weet wat ze hebben doorstaan!!! Na de drankjes hebben we in het kantoor van de bungee-organisatie de filmpjes en foto's bekeken, die van onze sprongen zijn gemaakt. Uiteraard hebben we ze gekocht, dus jullie krijgen deze na thuiskomst zeker nog te zien. Maar goed, tijd voor een ander avontuur. Het was nog vroeg op de middag en we besloten de weg naar Knysna te vervolgen met een stop bij Monkeyland. Dit is een aap- en primatenopvang, waar men getraumatiseerde apen uit dierentuinen en van particulieren opvangt en verzorgt. Het was een redelijk groot terrein, helemaal natuurlijk, waar de apen voor, achter, links en rechts van ons doorheen renden, sprongen en via de boomtakken heen en weer zwiepten. Bianca kon ternauwernood een straal urine van een aap in een boom ontwijken, :-) . Monkeyland is niet vergelijkbaar met de Apenheul, omdat de apen in Monkeyland geen contact met mensen hebben, in tegenstelling tot de Apenheul, waar de apen op je hoofd en handen gaan zitten. Daarom is Monkeyland ook veel natuurgetrouwer, waar je als mens zijnde geduld wordt door de apen die er leven. Vanaf Monkeyland zijn we via Plettenberg doorgereden naar de lodge "Bamboo Guest House" waar we voor 1 nacht slapen. Eigenlijk wel jammer, want het is hier prachtig! Elke kamer is een losstaand gebouwtje in een enorme tuin, helemaal begroeid met planten, diverse vijvers, loopbruggetjes, fonteinen en kunstvoorwerpen van natuurlijke materialen. Morgen zullen we wat foto's maken, bij aankomst was het te donker.